اگر پشت تریبون ایستاده اید فقط کافیست زیر چشمی نگاه کنید که چند درصد سالن به شما نگاه می کنند و خیره شده اند . یک نگاه کلی بصورت غریضی به شما خواهد گفت که جریان از چه قرار است . پس از پایان برنامه ، بدون هیچ ترس و خجالتی از مردم نظرسنجی کنید ، مثلا بگویید : اگر از اجرای برنامه امروز/امشب خسته نشدید خواهش می کنم تشویق کنید برگزار کنندگان این برنامه رو . جملاتی از این گونه ، می تواند شما را در دل مخاطب جا بیاندازد .
واگویه و کمرویی :
در مبحث کمرویی " واگویه " بسیار عامل تاثیر گذاری است . آهسته با خود صحبت کردن را واگویه می گویند .
مراقب واگویه هایتان باشید ؛ چون جملات مثبت و منفی واگویه ها روی شما هفده مرتبه از قدرت کلام دیگران قوی تر است ، واگویه یکی از علل کمرویی است .
روانشناسان در تعریف کمرویی می گویند :
(( کمرو کسی است که فاقد جرات می باشد )) .
تاثیر کمرویی در توجهات شدید فعالیت های بدنی ، فکری و احساسی است . بنابراین فرد کمرو باید در درجه اول دقیقا خود را مورد آزمایش و بررسی قرار دهد و قضاوتهای غلط و نادرستی را که منشا ناراحتی اش می باشد ، پیدا و کشف کند .
صدا ، لحن و بیان :
بزرگترین رمز کلام لحن است و لحن همان ملودی گفتار است . تا زمانی که شما لحن پیدا نکنید به هیچ موفقیت کلامی نمی رسید .
تا زمانی که لحن را وارد گفتارتان نکردید اجرا نکنید ؛ چون اجرا کردن لحن و ملودی بیان می خواهد .
در نفوس کلام سه گزینه مهم است :
- انتخاب واژه
- لحن ادای کلمه
- زبان بدن
این سه گزینه یکی از اصول کلیدی در اجرا و سخنرانی می باشد و هر اجرا کننده می بایست هریک از اینها را بشناسد .
با ما ره صد ساله را یک شبه طی کنید .
سخن گفتن،چیزی بیش از یک سری کلمات است و آدمی از طریق سخن گفتن،شخصیت انسانی خود را به نمایش می گذارد .
اگر به یادگیری هنر مجری گری،آداب سخنرانی،فن بیان و بداهه گویی علاقه داشته باشید و همچنین مشتاق باشید متوجه خواهید شد همه مشکلاتی که مانع حرکت شما شده اند را از بین خواهید برد؛چون درست سخن گفتن راه درستی است به سوی خودباوری و اعتماد به نفس در همه امورات زندگی و کاری .
رالف والدو امرسون می نویسد : (( هیچ کار بزرگی بدون اشتیاق اجرا نشده است )) .
این جمله می تواند هم یک شاهکار ادبی باشد و هم راه اصلی،بسوی موفقیت .
پس لطفا با اشتیاق به آموزشها توجه و سپس عمل کنید تا در آینده نزدیک به آنچه که می خواهید برسید .
هرگاه لفظ عامیانه شود از لطافت و رونق شعر و کلام ادبی می کاهد ؛ زیرا لفظ چون جامه کسوتی است که اندام معنی با آن پوشیده می شود و هر قدر جامه زیبا تر باشد بر برازندگی و لطافت و رونق معنی افزوده می شود و به همین سبب شاعران و نویسندگان در تمام ادوار کوشیده اند که این کسوت ( لفظ ) متناسب با اندام ( معنی ) باشد .
سخنوری فنی است که بوسیله آن گوینده،شنونده را به سخن خود اقناع می کند .
پس قصد و غرض ما از سخنوری همین دو نتیجه است که شنونده ، سخن ما را بپذیرد .
هر سخنرانی که می خواهد سخنرانی کند باید از این سه اصل مهم : چه گفتن ، چگونه گفتن و چرا گفتن پیروی کند . این سه اصل مهم گویندگی در گفتگو های روزمره هم به کار می رود.
با توجه به آداب و احوال مخاطب کاری کنید که دل شنونده را بدست بیاورید ، مخاطب را به درک مطلب حرفتان برسانید و در آخر در دل مخاطب انگیزه ، شور و خاطره بیاندازید و عواطف آن را تصرف کنید .
برای اینکه این کارها از سخنران بر آید باید بسیار مطالعه کرد و معلومات بسیاری داشت و همینطور خود را ورزیده و پخته کرد .
شکسپیر : (( گوش هایت را به همه بسپار و صدایت را به تعدادی معدود . ))
یک گوینده باید به گوش کردن عادت داشته باشد و قوه تشخیص آن هم خوب باشد.
اگر گوینده گوش حساس نداشته باشد تغییرات و نوسانات خوب و بد صدای خود را نمی تواند بشنود و قادر نخواهد بود نقضی را که هنگام گویندگی در آهنگ و صدایش پیش می آید برطرف کند .
از آنجا که گوش حساس برای گوینده،راهنما و داور خوبی است ضرورت دارد که او به گوش دادن علاقه مند باشد و هر روز مدتی را به گوش دادن و شنیدن صداهای مختلف اختصاص دهد .
در برابر کسانی که می خواهند حرف خودشان را به کُرسی بنشانند چه کار باید کرد ؟
* ابتدا باید دید که چه کسی با شما صحبت می کند :
- چه نسبتی با شما دارد ؟
- چه شخصیت و خصایص اخلاقی دارد ؟
- سطح شعور و درکش به چه اندازه است ؟
- سطح دانایی و دانشش چه مقدار است ؟
- چند سال دارد ؟
- آیا خانم است یا آقا ؟
پس از اینکه این موارد را مورد سنجش قرار دادید باید بدانید چه کسانی هستند که می خواهند حرفشان را به کرسی بنشانند ؟
* اگر کسی باشد که از سه حرف او دو حرفش درست و منطقی باشد و به درد جامعه بخورد و خودش صاحب آن حرف باشد اتفاقا باید بگذاریم که حرفش را بگوید؛چون می تواند مردم را اقناع کند،مردم را به راه درست بکشاند و برای حرفهایش دلیل و منطقِ درستی بیاورد . پس باید به حرف اینطور افراد گوش داد و اگر هم قصد به کرسی نشاندن حرفشان را داشته باشند هیچ ایرادی ندارد .
* دسته بعدی افرادی هستند که باید در برابرشان سکوت کرد؛چون نمی توانی با آنها بجنگی و وارد بحث ضد و نقیضی شوی که برنده این جدال فقط خودشانند و به حرفِ کس دیگه ای توجه نمی کنند .
(چو کردی با کلوخ انداز پیکار،سر خود را به نادانی شکستی)
کسی که یک دنده باشد و مرغش یک پا داشته باشد باید به حال خود رهایش کرد و به او توجهی نکرد؛چون قصد دارد حرف خود را به زور،گُلِ مجلس کند .
* گروه بعدی افراد انتقاد پذیر هستند که می شود با آنها وارد بحث شد؛چون به راحی حرف یکدیگر را می فهمند و منطقی صحبت می کنند و هیچ گاه قصد مشاجره ندارند،بلکه می خواهند به اتفاق همدیگر با رویکرد مطلوبی به نتیجه برسند .
فرق بسیار زیادیست بین کسی که کم می آورد با کسی که کوتاه می آید .
در مباحث عاقلانه و عادلانه،اشخاصی که خالی از آگاهی و دانش هستند خیلی زود کم می آورند و مقلوب افراد دانا می شوند؛چون آنها فقط می خواهند حرفی زده باشند و یک خودی نشان دهند،اما افرادی که مسلط به بحث هستند و بر آن موضوع،اِشراف دارند کم نمی آورند و حرفِ خودشان را به درستی ادامه می دهند .
اشخاصی هم که کوتاه می آیند یک ریز شباهت هایی نسبت به افراد قبلی (افراد دانا) دارند؛زیرا یکسری افراد فقط با گفتن اراجیف و حرفهای بی سر و تَه،حوصله شنونده را سر می برند و آن دسته از شنونده های عاقل هیچ وقت وارد بحث با اینطور افراد حرّاف نمی شوند و فقط در برابر سطح شعور و نادانی آنها سکوت کرده و ناچاراً کوتاه می آیند .
وقتی که با بعضی افراد صحبت می کنید،از جمله ی (( به قول معروف )) بی جا استفاده می کنند و احتمالا شما کلافه می شوید .
آنقدر که می گویند به قولِ معروف،خودِ مرحومانِ معروفان هم به این اندازه،ایجاز نگفتند .
به اینطور اشخاص باید بگویید : قول معروف چه هست؟ قول معروف یعنی چه ؟ شما باید بفهمی که قولِ معروف را در کجا به کار می برید !
به قولِ معروف ( دیروز مهمان داشتم؟ ) یا به قول معروف ( هفته پیش قصد خرید داشتم؟ ) اینها از قول معروفند؟ از گفته آدمهای بزرگی هست؟ البته که نیستند!
اینها قولِ معروف را فقط تکیه کلامِ (تکه کلام) خود کرده اند و کاربرد آن را در حرف زدن نمی دانند .
* به قول معروف : (( حرف زدن،چیزی بیش از یکسری کلمات است و آدمی از طریق سخن گفتن شخصیت حقیقی خود را به نمایش می گذارد . )) به این جمله،قولِ معروف می گویند و بسیار با تکیه کلامِ قولِ معروف تفاوت دارد .
